Sanırım hastalığı atlattık. Hala arada hapşırıp tıksırıyoruz ama bu gece daha rahat uyudu.
Bir yandan da günden güne büyüyor miniğim. Öyle hızlı ki gelişmesi, neredeyse gözle bile takip edeceğim. Hergün yeni sesler katıyor diline, hergün yeni mimikler geliştiriyor. Hergün daha kontrollü oluyor bedeni. Canım oğlum benim...
Aynalar en sevdiği oyuncaklar. Anneannesinin evinde yere halının üstüne serili örtüde oynarken, arada yandaki büyük aynada kendini görüp seviniyor. Kendi aksini öpüyor, ısırmaya ve yalamaya çalışıyor.
Ben de onu ve hayatı yakalamaya çalışıyorum. Her akşam annem, babam, kardeşim ve Anı; "Poyraz bugün böyle yaptı, bunu öğrendi..." diye bana rapor veriyorlar. Akşamları inanılmaz yorgun oluyorum zaten, ancak oğlanı alıp eve gidebiliyorum. Eve gidince kuzum hemen uyuyor zaten. İyi ihtimalle bir banyo yaptırıyorum ona.
Gene işlerim yoğunlaştı. Bloggerı kapatmak zorundayım. Çalışan, çalışmayan tüm annelere sevgiler,
Özlem
