Dün yazdığım yazı vardı ya, daralmıştım ve yazarak rahatlamam gerekiyordu. Amacım kimseyi yerden yere vurmak değildi. Hatta babamız bu yazıyı okusun ve etkilensin gibi bir amacım da yoktu gerçekten :)
Aslında yazının öznesi benim yoğunluğum, yorgunluğum, sıkıntılarım idi. Ne oğlum, ne de kocam idi. Ama hayatımın baş aktörleri olarak onların da bu patlamaya katkıları olduğunu görmezden (ya da yazmazdan) gelemezdim.
Peki ne oldu?
Dün akşam sevgili kocam eve gelir gelmez, sofrayı hazırladı. Hem de tabakları üst üste değil, yerleşim pozisyonuna koyarak. Sonra ben yemeği hazır edene kadar Poyraz'la oynadı, üstelik ilk 10 dakikasında televizyonu da açmadan. Yemeği yedik, sofrayı da toplayıp makineye yerleştirdi.
Tabi ben bu kadarcık destek sonucunda bile çok keyiflendim ve de Poyraz da babasıyla oyuna doymuş olduğu için pek uyumlu idi. Zincirleme reaksiyon diye ben buna derim işte.
Umarım sürekli olur...
Yoksa daha fenasını yazarım ona göre haaaa!!! :))))))
