Dün yazdığım yazı vardı ya, daralmıştım ve yazarak rahatlamam gerekiyordu. Amacım kimseyi yerden yere vurmak değildi. Hatta babamız bu yazıyı okusun ve etkilensin gibi bir amacım da yoktu gerçekten :)
Aslında yazının öznesi benim yoğunluğum, yorgunluğum, sıkıntılarım idi. Ne oğlum, ne de kocam idi. Ama hayatımın baş aktörleri olarak onların da bu patlamaya katkıları olduğunu görmezden (ya da yazmazdan) gelemezdim.
Peki ne oldu?
Dün akşam sevgili kocam eve gelir gelmez, sofrayı hazırladı. Hem de tabakları üst üste değil, yerleşim pozisyonuna koyarak. Sonra ben yemeği hazır edene kadar Poyraz'la oynadı, üstelik ilk 10 dakikasında televizyonu da açmadan. Yemeği yedik, sofrayı da toplayıp makineye yerleştirdi.
Tabi ben bu kadarcık destek sonucunda bile çok keyiflendim ve de Poyraz da babasıyla oyuna doymuş olduğu için pek uyumlu idi. Zincirleme reaksiyon diye ben buna derim işte.
Umarım sürekli olur...
Yoksa daha fenasını yazarım ona göre haaaa!!! :))))))
2 yorum:
Yazınızın ektisinin kalıcı olmasını dilerim ama niye boyle bu esler, üzerlerine düsen sorumlulukları niye gormuyorlar. cok mu zor bazı seyleri paylasmak ben de bu konuda acaip sıkıntıdayım Bebisten sonra beni bekleyen hayatı gorur gibi oldum :(
Aslında sorunun içinde cevabı vermişsin :) Çünkü görmüyorlar. Algıları bu yönde çalışmıyor. Bu bir eksiklik değil, bir farklılık. Erkek beyni, kadın beyni kadar detaycı değil ve aynı anda birçok işi proses edemiyor. Benim bıraktığım boşluk ve sana verebileceğim naçizane tavsiye, doğumdan itibaren eşini işin içine çekmendir. Hormonların da etkisiyle 10 kaplan gücüne bürünüp, bebekle ilgili herşeyi üstlenen anne, tersinden eşini bebekli yaşamdan dışladığını farkedemeyebiliyor. Bilmem anlatabildim mi?
:)
Yorum Gönder