Bilmiyorum belki de annelikle alakası yoktur, belki çocuklarımı çok özlemişimdir ondan ağlıyorumdur. Ya da belki sinirlerim bozuktur, ağlayacak yer arıyorumdur. Neyse, annelik acayip birşey işte...
Artık uzun bir süredir yazamadığım için özür dilemeyeceğim. Deveye sormuşlar "boynun neden eğri" diye, o da "nerem doğru ki" demiş. Benimki de o hesap. Neyi zamanında ve tam yapıyorum ki :) Sanırım bu durumla barışmam lazım.
Yoğun çalışıyorum, sık ve uzun yurtdışı seyahatlerim var. İşler eve de sarkıyor kimi zaman. En azından baskısı peşimi bırakmıyor.
Poyraz artık tam bir anasınıfı öğrencisi oldu. Okula hazırlık ve beraberinde ilgilenilmesi gereken ek başlıklar, ödevler ...vs.
Mira cadılıktan, kadılığa terfi etti. Dediğim dedik, çaldığım düdük diyerek bizi maymun ediyor etrafında.
Sık sık evden ayrı kalmam ikisini de fena etkiliyor. Mira zaten bana düşkündü, artık evde olduğum anlarda kucağımdan inmiyor. Poyraz okulda öğretmenine gidip "öğretmenim, annem yok size sarılabilir miyim" diyormuş. Yürek yarası...
Sağlığımız yerinde diyerek kendimi ikna ve de teselli etmeye çalışıyorum. Bu süreçteki varlığından dolayı Tonguç'un hakkını yiyemem. Kocaman bir teşekkürü hakediyor. İki çocuğu da gayet güzel idare ediyor, hatta 4 gündür İzmir'deler. Sezon sonu biraz güzel hava aldılar, denize girdiler. Tonguç yerine bir bakıcı olsaydı, eminim sıkıntım 2'ye katlanırdı. Sağol aşkım, iyi ki varsın...
Bakalım bu post ile yeni bir start verebilecek miyim?
