Tam 10 yıl önce bugün, bu saatlerde hastane odasında güle konuşa oğlumun gelişini bekliyorduk. Akşam 9'a kadar sürecek biraz sancılı -ama ne kadar sancılı olduğunu çoktan unuttum- bir süreç olacağını bilmiyordum. Heyecanlı bekleyiş son bulduğunda ve can oğlumu kucağıma verdiklerinde gün geceye dönmüştü çoktan. Ben, Tonguç ve koynumda kedi gibi viyaklayan, emmek yerine sürekli uyumayı tercih eden oğlum, yepyeni ve bambaşka bir hayata başladık birlikte.
Evet bugün oğlum 10 yaşını bitiriyor. Ben de bugün itibaren dolu dolu 10 yıllık anne oluyorum. Tonguç 10 yıllık baba, biz 10 yıllık aile olduk. Buna dair birkaç satır karalamasam olmazdı.
Çooook şey öğrendim, belki de geçmiş 32 senede öğrendiklerimden çok daha fazlasını, çok daha gerçeğini ve çok daha insanın kafasına çiviyle yazılır gibi yazılanlarını. Unutması mümkün olmayan, mümkün olsa bile unutmak istemeyeceğim acı, tatlı anlar, anılar.
İş bir çocuğu büyütmek olsa çok daha kolay olurdu belki de. Besle, büyüsün, aklı erip, ayakları üstünde durunca da sal, gitsin yaşasın.
Ama iş bir yaşamı büyütmek olunca durum biraz farklı. Neresinden yontsam, neresine dokunsam, nasıl eşlik etsem, nasıl yüreklendirsem derken 10 yıl geçip gitti işte.
Ben mi bu 10 meselesine fazla -belki de gereksiz- önem verdim, oğlum mu büyüdü bilmiyorum ama biraz korkuyorum. Kendi 10. yaşgünüme dair hatırladığım yegane şey, kendimi çok ama çok büyümüş hissettiğimdi. Tek gerekçem de iki basamaklı rakamları artık yaş olarak telafuz edecek olmamdı. Saçımın önünü kakül şeklinde kesmiş -sanki söylesem olmaz diyecek varmış gibi- ve bu şekilde kendimi bir genç kız olarak hissetmiştim.
Poyraz'dan bu tür "radikal" hamleler beklemiyorum henüz ama "of anne, bu şekilde konuşmana gıcık oluyorum" demeler başladı. Gıcık olduğu da bininci kez hadi dememe rağmen sekteye uğrayan sürecin ardından "ya çocuklar valla çok yorgunum, rica ediyorum beni daha fazla yormayın" demem idi. Kendimi acındırmamdan nefret ediyormuş sıpa.
Neyse bu serzeniş ayrı bir ön ergen (yoksa ergen mi) yazısının konusu olsun. Ben kendi 10. annelik yaş günümü kutluyorum burada.
Poyraz'la büyürken çok hata yaptım ben. Babası da öyle. Herkesten fazla olduğunu sanmıyorum ama, tüm anneler, babalar ilk çocukta benzer şeyler yaşadı biliyorum. Kimisi çok canımızı acıttı, kimisine güldük geçtik ama Mira'nın kimi başlıklarda daha şanslı (belki de şanssız, kimbilir) olacağı bir gerçek.
Ayyy iki satır yazıda bile ne çok ikilem var değil mi?
Hah işte bu yazının özü de bu, annelik şahane bir ikilemler yumağı. Ne yapsan %100 doğru olur, çoğunlukla bilemiyorsun. Zor mu, bilmiyorum... Eskiden daha mı kolaymış, bilmiyorum. Bildiğim tek şey; ben kendi anneliğimi yaşıyor, kendi anneliğimde, oğlumdan çok şey öğreniyor, bildiklerimin bir kısmını da ona öğretiyorum. Bazen öğrettiğimden daha fazlasını öğrendiğimi zannediyorum.
Ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın ben bu geçen 10 yılda muhteşem büyüdüm, geliştim. Oğlum sayesinde bambaşka dünyaların kapılarını araladım ve aralamaya devam ediyorum.
Canım oğlum artık bensiz geçmeye karar verdiğin kapılar olacağını da kabul etmeliyim yavaş yavaş. Seninle, senin her şeyinle gerçekten gurur duyuyorum. Benim başardığım bir şey olduğunu sanmıyorum, senin vicdanın, aklın ve yüreğindeki sevgi, biraz katkı koyduğumu düşündüğüm sorgulama ile birleşince çok güzel bir şey çıktı ortaya.
Hiç vazgeçme olur mu? Hayallerinden, sorgularından, merakından ve dürüstlüğünden.
Ben sen istediğin ve talep ettiğin sürece senin eşlikçin olmaya devam edeceğim. Yolun açık ve aydınlık olsun. Seni çok ama çok seviyorum.
10. yaşgünümüz kutlu olsun.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder